Op de dag dat de stemmen van de Statenverkiezing in Lelystad herteld worden, ben ik er ook. Niet om stemmen te tellen, maar om Lucy de Kwaadsteniet en Lianne Rijs te interviewen. Zij zijn intern mediator bij de gemeente Lelystad. Het gesprek is in het mooie en ruim opgezette multifunctioneel Centrum Zuiderzee. De thee staat klaar en we beginnen snel, er is veel te vertellen.
Lucy, hoe ben jij bij de interne mediation van de gemeente betrokken geraakt?
”De interne mediation in de gemeente Lelystad bestond in 2018 tien jaar. Berry van der Elst heeft het opgezet. Hij is mij op het spoor gekomen omdat ik als senior medewerker de vertegenwoordiger van de gemeente was bij mediations die door hem werden begeleid. Toen hij ging nadenken wie hij erbij wilde en kwam hij bij mij. Zo is de bal gaan rollen. In 2016 dacht Berry na over zijn pensioen. Toen was er iemand naast mij nodig die de uren van Berry zou oppakken. Dat is Lianne geworden. Zij komt van dezelfde afdeling als ik.”
Lianne, wat trok jou?
“In alle banen die ik gedaan heb was contact met mensen het belangrijkste. Ik heb hiervoor onder andere bij het Leger des Heils gewerkt, ik kom echt uit de hulpverlening. Ik wilde de functie van mediator omdat ik graag mensen verder help en omdat ik de samenwerking met Lucy zag zitten. Ik vond het ook fijn om mezelf verder te ontwikkelen en een opleiding te doen. Weer iets opbouwen en je eigen maken. En het goed proberen te doen. Ik was toe aan een volgende stap. Bij mediation gaat het om gesprekstechnieken, het gaat om mensen, elkaar horen in wat er werkelijk achter de woorden zit.”
Wat voor zaken doen jullie en hoe komen ze bij jullie terecht?
Lucy: ”Ik vond het spannend om als mediator aan de slag te gaan. Ik wilde aan de interne mediation mijn eigen invulling geven. Samen met Lianne heb ik de website en de folder aangepast. (Trots laten ze me de nieuwe folder zien. Eenvoudige duidelijke taal en ondersteunende kleurige plaatjes). Mensen zien twee mensen vol elan iets nieuws beginnen. Dat wordt kennelijk opgemerkt. Het kwam ineens van alle kanten op ons af. Bijvoorbeeld beleidszaken, Wmo zaken, buurtbemiddelingen en mediations nadat een bezwaar is ingediend. Wat ook effect heeft is dat we deze kamer in het Multifunctioneel Centrum delen met de coördinator van buurtbemiddeling. Met hem sparren we en we verwijzen naar elkaar. Inwoners van Lelystad kunnen zich ook zelf bij ons melden als ze een conflict met de gemeente hebben. We doen ook ‘lastige’ bewoners. (lachend) Daar moeten we nog een andere naam voor hebben. Ik vind dat de leukste zaken. Het gaat om bewoners die met de gemeente veel strubbelingen hebben. We stroomlijnen, zijn buffer, zijn vaste contactpersoon. Hoe kan de gemeente het goed afronden en hoe kan de bewoner zelf weer verder. We zien graag twee winnaars aan het einde. Je moet je voorstellen dat je een gebouw binnenkomt en iedereen die met je te maken heeft vind je lastig.” Lianne: “Wij maken de vergelijking met iemand die aan de deur staat en klopt, bonst, duwt, doet alles tot de deur eindelijk open gaat, je binnen mag komen en dan heb je eindelijk daadwerkelijk contact. Mensen worden diep gekwetst door het conflict dat er is en de negatieve benadering. De meeste pijn doet het als de ander een verkeerd beeld van je heeft. Dat is niet te verdragen.” Lucy: “Je wordt als mens gezien, (nadenkend) we vragen ons af waarom wij wél goed contact hebben. Het komt denk ik omdat wij die neutrale positie hebben. Mensen kunnen in vertrouwen met ons praten. We nemen de tijd.” Lianne: “Ook omdat we geen issue te klaren hebben met ze. Je hoeft niet de uitkering of de paspoortaanvraag te behandelen. Je hoeft geen inhoudelijke kwesties te behandelen, dus je hebt geen strijd. Wij kunnen horen en erkenning geven.”
Hoe is jullie samenwerking, is er een taakverdeling tijdens de mediations?
Lucy: “Ik doe vaak het begin.” Lianne: ”En ik hou van afronden.”
Lucy: “We vullen elkaar goed aan. Lianne is sneller in reacties naar mensen, ik ben afwachtend. Ik vind het ook leuk om te aanschouwen hoe een gesprek gaat, hoe het contact verloopt tussen partijen.” Lianne: “Lucy is heel goed in het confronteren. Ik denk weleens: “oei” maar het pakt altijd goed uit. We staan er heel gelijk in. We hebben een klik en we hebben dezelfde kijk. We sparren over de koers, de route. Er zijn vaak veel ontwikkelingen in een zaak die zo ingewikkeld zijn dat we elke dag even bij elkaar zitten.”
Lucy: “Lianne is goed in contacten aangaan, zij stapt op iedereen af. Dat is heel fijn. We zijn een goed team samen. We voelen elkaar goed aan en we vullen elkaar aan.” Lianne: “Lucy leest mijn gezicht nog beter dan ik het doe, (lachend) dat is niet leuk hoor! We hebben grappen met elkaar. We durven dingen te zeggen tegen elkaar. Ondanks het grote leeftijdsverschil zijn we heel gelijkwaardig en aanvullend. We hebben samen veel plezier in ons werk.”
We praten door over de cursus mediationvaardigheden en wisselen daar ervaringen over uit. Verder vertellen Lucy en Lianne met enthousiasme over de narratieve aanpak en de specialisatieopleiding die ze samen gaan doen. We filosoferen over de vraag waarom interne mediation werkt, zelfs bij ‘lastige’ bewoners. Lucy: “We zijn Haarlemmerolie, we gaan naar de mensen toe. Het gaat om aandacht, openheid. Tijd en het tussentijds ook aandacht geven aan de hobbels. Je weet van buurtbemiddeling dat er altijd een kantelmomen komt. Dat is zo’n gaaf moment.”
Lianne: “We gaan naast de mensen staan.” Ook het nut van intervisie komt aan bod. Lucy: “We doen intervisie in een groep van 8. Ik slurp alles op, vind intervisie heel leerzaam en super interessant. Echt fijn.”
Via al deze onderwerpen komen we dan toch echt bij de laatste vraag.
Hebben jullie een voorwerp waar je inspiratie uithaalt?
Lucy:” Ik heb het plaatje in mijn telefoon. Het is een foto van het sieraad dat mijn vader aan mijn moeder gaf voor de verloving. Ik vind hem gewoon fantastisch. Het is waarschijnlijk een goedkoop dingetje geweest, maar het ligt thuis in een zakje in een doosje. Ik heb hem nooit gedragen omdat ik het niet kwijt wil raken. Het is voor mij het symbool van liefde en trouw. Mijn moeder is 101 en ik kom elke vrijdag bij haar. Er staat op haar kamer een foto van mijn vader en moeder op hun verlovingsdag. Daar kijk ik samen met haar naar en dan zegt ze “ach die lieverd”.”
Lianne: “Mijn inspiratie haal ik uit het Lelystad geeft lucht-logo. Ik draag het speldje dat daarbij hoort graag. Het geeft uiting aan de stadstrots. Als mediator spreekt het me extra aan omdat mediation ook lucht geeft. Ik hoop dat het voor al onze klanten zo werkt. Zowel voor de gemeente, een bewoner, een bedrijf en dat wij daarin een stukje mogen betekenen.”
Ik rond het gesprek af, door een treinstoring was het een lange reis van Rotterdam naar Lelystad en weer terug. En oh, wat was het de moeite waard. Alleen al de toelichtingen bij het sieraad en het speldje maakten mijn dag bijzonder.
April 2019